தமிழ் மொழியின் வரலாறு

 

வரலாறு

தமிழ் மொழியின் வரலாறு மிகப் பழமையானது. இது உலகின் பழமையான மொழிகளில் ஒன்றாகும். தமிழ் மொழியின் தோற்றம் மற்றும் பரிணாமம் குறித்து பல கருத்துக்கள் உள்ளன. சிலர் தமிழ் மொழி ஆப்பிரிக்காவில் தோன்றியது என்று கருதுகின்றனர், மற்றவர்கள் அது இந்தியாவில் தோன்றியது என்று கருதுகின்றனர்.

தமிழ் மொழியின் மிகப் பழமையான ஆவணங்கள் கி.மு. 3 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தவை. இவை கல்வெட்டுகள் மற்றும் பாறை ஓவியங்கள் ஆகும். தமிழ் மொழியின் முதல் இலக்கியப் படைப்புகளான எட்டுத்தொகை மற்றும் பத்துப்பாட்டு நூல்கள் கி.பி. 1 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தவை.

தமிழ் மொழி பல நூற்றாண்டுகளாக பல்வேறு மாற்றங்களைக் கண்டுள்ளது. இது பிற மொழிகளிலிருந்து பல சொற்களை கடன் வாங்கியுள்ளது, ஆனால் அதன் அடிப்படை அம்சங்களை தக்க வைத்துக் கொண்டுள்ளது. தமிழ் மொழி இன்று உலகில் 70-80 மில்லியன் மக்களால் பேசப்படுகிறது. இது இந்தியா, இலங்கை, மலேசியா, சிங்கப்பூர் மற்றும் பிற நாடுகளில் அதிகம் பேசப்படுகிறது.

தமிழ் மொழி

தமிழ் மொழி ஒரு செம்மொழியாகும், அதாவது அது ஒரு பழமையான மொழியாகும், அதன் இலக்கியம் மற்றும் பண்பாடு மிக உயர்ந்த மதிப்பைக் கொண்டுள்ளன. தமிழ் மொழி ஒரு வளர்ந்த இலக்கண அமைப்பைக் கொண்டுள்ளது மற்றும் அதன் சொற்களஞ்சியம் மிகவும் வளமானது. தமிழ் மொழி ஒரு கலை மொழியாகும், அது கவிதை, நாடகம், கதைசொல்லித்தனம் மற்றும் பிற கலை வடிவங்களில் பயன்படுத்தப்படுகிறது.

தமிழ் மொழி ஒரு வலுவான அடையாள அம்சமாகும், இது தமிழர்களின் பண்பாட்டை பிரதிபலிக்கிறது. தமிழ் மொழியின் பாதுகாப்பு மற்றும் வளர்ச்சிக்கு தமிழ் மக்கள் அக்கறை காட்டுகின்றனர்.

தமிழ் மொழியின் பண்டைய வரலாறு

கிமு 2 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த மட்பாண்டங்கள் மற்றும் குகைகளில் உள்ள குறுகிய கல்வெட்டுகளே தமிழ் மொழியின் பழமையான ஆவணங்கள் ஆகும். இக்கல்வெட்டுகள் தமிழ் பிராமி எனப்படும் பிராமி எழுத்தில் எழுதப்பட்டுள்ளன.

தமிழ் மொழியின் பழமையான இலக்கிய நூல், தமிழ் இலக்கணம் மற்றும் கவிதை பற்றிய ஆரம்பகால படைப்பான தொல்காப்பியம் ஆகும். இதன் ஆரம்ப கால அடுக்குகள் கிமு 1 ஆம் நூற்றாண்டிற்கு முந்தையது என்று கருதப்படுகிறது. தொல்காப்பியத்திற்கு மேலாக, பழங்காலத்திலிருந்து பல்வேறு இலக்கியப் படைப்புகளும் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன. அவற்றில் மிக முக்கியமானது சங்க இலக்கியம் ஆகும், இது 2,381 கவிதைகளின் தொகுப்பு ஆகும். இந்த கவிதைகள் கி.பி. 1 முதல் 5 ஆம் நூற்றாண்டுகளுக்கு இடைப்பட்ட காலத்தைச் சேர்ந்தவை என்பதால், சங்க இலக்கியம் இந்தியாவில் கிடைக்கக்கூடிய ஆரம்பகால புத்தமத இலக்கியமாகும். மணிமேகலை மற்றும் சிலப்பதிகாரம் ஆகியவை பழங்கால தமிழ் மொழியில் உள்ள மற்ற பிரபலமான இலக்கியப் படைப்புகளாகும். மேலும், 5 மற்றும் 8 ஆம் நூற்றாண்டுகளுக்கு இடையில் எழுதப்பட்ட பல்வேறு நற்பண்பு மற்றும் தர்ம நூல்களும் எஞ்சியுள்ளன.

தமிழ் மொழியின் இடைக்கால வரலாறு

தமிழ் மொழியின் இடைக்கால வரலாறு கி.பி. 8 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து தொடங்கியதாக கருதப்படுகிறது. பழங்காலத் தமிழிலிருந்து இடைக்காலத் தமிழுக்கு வளர்ச்சியடைந்ததைப் பல இலக்கண மற்றும் ஒலியியல் மாற்றங்கள் விவரிக்கிறது. ஒலியியல் மாற்றங்கள் ‘ஐந்தாம்’ என்ற ஒலியின் நடைமுறை மறைவை அடையாளம் காட்டின. இலக்கணத்தில், மிக முக்கியமான மாற்றம் தற்போதைய காலத்தின் வருகையாகும்.

தமிழ் மொழியின் இடைக்காலத்திலும், சமஸ்கிருதத்தின் அதிக பயன்பாடு காணப்பட்டது. பல்லவர் வம்ச ஆட்சியின் போது, பல சமஸ்கிருத கடன் வார்த்தைகள் தமிழ் மொழியில் தோன்றின, குறிப்பாக தத்துவ, மத மற்றும் அரசியல் கருத்துக்களுடன் தொடர்புடையவை. சமஸ்கிருதத்தால் பாதிக்கப்பட்ட தமிழ் இலக்கணம், வழக்குகள் மற்றும் வாய்மொழி பெயர்கள் வினைச்சொல்லின் உறுப்புகளாக மாறும்போது, ஒலியியல் மாற்றங்கள் நிகழ்ந்தன. தமிழ் எழுத்தும் இந்த காலகட்டத்தில் மாற்றம் அடைந்தது.

தமிழ் மொழியின் இடைக்கால வரலாறு பல கல்வெட்டுகள் மற்றும் குறிப்பிடத்தக்க அளவு மத மற்றும் மதச்சார்பற்ற இலக்கியப் படைப்புகளில் காணப்படுகிறது. இவை பக்திக் கவிஞர்களின் சமயப் பாடல்கள் மற்றும் பாடல்களை உள்ளடக்கியது, இதில் நெளயதிவி திவி பாரம்பாட்டத்தில் வைணவம் பற்றிய நாலாயிரத் திவ்வியப் பிரபந்தம் மற்றும் சைவம் பற்றிய தேவாரம் கவிதைகள் ஆகியவை அடங்கும். இவை சமயப் புராணங்களைப் போன்ற தழுவல்களையும் உள்ளடக்கியது, அவை 63 சைவர்கள் பக்தர்களான ‘பெரியபுராணம்’ மற்றும் 12 ஆம் நூற்றாண்டில் கம்பனால் எழுதப்பட்ட தமிழ் இராமாயணம் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கியது. 12 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த ஒரு இலக்கணமான ‘நன்னூல்’, இலக்கியத் தமிழ் மொழியின் நிலையான இலக்கணமாக இருந்தது, மேலும் ‘இறையனார அகப்பொருள்’, காதல் கவிதையின் ஆரம்பகால ஆய்வு ஆகியவை இடைக்காலத் தமிழ் இலக்கியத்தில் இருந்தும் வந்துள்ளன.

தமிழ் மொழியின் சமகால வரலாறு

தமிழ் மொழியின் சமகால வரலாறு கி.பி. 1600 ஆம் ஆண்டு முதல் தொடங்கியதாக கருதப்படுகிறது. இந்த காலகட்டத்தில், தமிழ் மொழி பல மாற்றங்களைக் கண்டது, அவை எழுதப்பட்ட மற்றும் பேசப்படும் தமிழ் மொழியில் காணப்பட்டன.

எழுதப்பட்ட தமிழ் மொழியில், பல புதிய இலக்கணக் கூறுகள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன, அவை சமஸ்கிருதத்திலிருந்து கடன் வாங்கப்பட்டன. இதற்கு ஒரு எடுத்துக்காட்டு, வினைச்சொல்லின் முன்னால் வரும் 'இல்' என்ற எதிர்மறை இணைப்பு ஆகும். இது சமஸ்கிருதத்தில் உள்ள 'அ' என்ற எதிர்மறை இணைப்பிலிருந்து கடன் வாங்கப்பட்டது.

பேசப்படும் தமிழ் மொழியில், பல ஒலியியல் மாற்றங்கள் நிகழ்ந்தன. ஒரு எடுத்துக்காட்டு, 'ஐந்தாம்' என்ற ஒலியின் மறைவு ஆகும். இது சமஸ்கிருதத்தில் உள்ள 'ஐந்தாம்' என்ற ஒலியுடன் ஒத்த ஒலி என்பதால் இது நிகழ்ந்தது.

தமிழ் மொழியின் சமகால வரலாற்றில், மொழியின் தூய்மையை பாதுகாக்க ஒரு இயக்கம் தோன்றியது. இந்த இயக்கம், சமஸ்கிருதம் மற்றும் பிற வெளிநாட்டு மொழிகளிலிருந்து கடன் வாங்கப்பட்ட சொற்களை அகற்ற வேண்டும் என்று வலியுறுத்தின. இதன் விளைவாக, பல சமஸ்கிருத கடன் வார்த்தைகள் தமிழ்ச் சொற்களால் மாற்றப்பட்டன.

இன்று, தமிழ் மொழி ஒரு வளமான மற்றும் வளர்ந்து வரும் மொழியாகும். இது இன்னும் பல மாற்றங்களைச் சந்திக்கும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது, ஆனால் அதன் அடிப்படை அம்சங்கள் மாறாமல் இருக்கும்.

தமிழ் என்னும் சொல்

சொற்பிறப்பு

சம்பை தமிழ் பிராமி கல்வெட்டு. விழுப்புரம் மாவட்டத்தில் திருக்கோவிலூருக்கு அருகே உள்ளது. இது தமிழ்ச் சங்க காலத்தைச் (400 BCE) சேர்ந்தது.

சௌத்துவருத்து என்பவர் தமிழ் என்பதன் ஆறு தம்-மிழ் என்று பிரித்துக் காட்டி "தனது மொழி" என்று பொருள்படும் என்று தெரிவிக்கிறார். காமெல் சுவெலிபில் என்ற செக்கு மொழியியலாளர், தம்-இழ் என்பது "தன்னிலிருந்து மலர்ந்து வரும் ஒலி" என்ற பொருள் தரவல்லது என்கிறார். மாறாக, tamiz < tam-iz < *tav-iz < *tak-iz என்ற கிளவியாக்கம் நடந்திருக்கலாமென்றும், அதனால் இது "சரியான (தகுந்த) (பேச்சு) முறை" என்ற பொருளிலிலிருந்து தொடங்கியிருக்கலாம் என்றும் கூறியிருக்கிறார்.

எழுத்துமுறை

தமிழ் எழுத்து முறைமை ஒலிப்பியல் அடிப்படையிலானது; குறுக்கம், அளபெடை, மற்றும் புணர்ச்சி நெறிகளுக்கு உட்பட்டே எழுத்துகள் ஒலிக்கப்படுகின்றன. தற்போதைய தமிழ், எழுத்துமுறை தமிழ் பிராமியிலிருந்து தோன்றியது ஆகும். தமிழ் பிராமி காலப்போக்கில் வட்டெழுத்தாக உருமாறியது. ஆறாம் நூற்றாண்டிலிருந்து பத்தாம் நூற்றாண்டு வரையிலான காலத்தில் "வட்டெழுத்து" முறை உருவானது. ஓலைச்சுவடிகளிலும் கல்லிலும் செதுக்குவதற்கேற்ப இருந்தது.

வட்டெழுத்தில் சமசுகிருத ஒலிகள் குறிக்கப்பட முடியாது என்பதால் சமசுகிருத ஒலிகளை எழுதும் பொருட்டு சில கிரந்த எழுத்துமுறை கிரந்த எழுத்துகளைப் பயன்படுத்தினர். இவ்வெழுத்துகளைப் பயன்படுத்துவதற்கு மாறாகத் தொல்காப்பியம் கூறியபடி அச்சொற்களைத் தமிழ்படுத்த வேண்டும் என்றும் ஒரு கருத்து நிலவுகிறது.

பின்னர், வீரமாமுனிவரின் அறிவுரைப்படி இரட்டைக் கொம்பு போன்ற மாற்றங்கள் செய்யப்பட்டன. 1977-ஆம் ஆண்டு ம. கோ. இராமச்சந்திரன் ஆட்சியில் அச்சில் ஏற்றுவதை எளிமைப்படுத்தும் வகையில் ஈ. வெ. இராமசாமியால் பரிந்துரைக்கப்பட்ட ஆகார மற்றும் ஐகார உயிர்மெய் எழுத்துகளில் சீர்திருத்தம் செய்யப்பட்டது. எனினும் ஈ. வெ. இராமசாமி – அதில், உகர சீர்திருத்தம் செயல்படுத்தப்படவில்லை.

தமிழ் எழுத்துகள்

கிரந்த எழுத்துகள்

கிரந்த எழுத்துகள் தென்னிந்தியாவில், குறிப்பாகத் தமிழ் நாட்டில் சமசுகிருத மொழியை எழுதப் பயன்பட்ட வரி வடிவங்களாகும். இருபதாம் நூற்றாண்டில் தேவநாகரி எழுத்துகள் பிரபலமடைந்ததாலும் தமிழ்நாட்டில்  சமற்கிருதம் மீது பொதுவாகச் செய்த தாக்கத்தாலும் கிரந்த எழுத்துகளின் பயன்பாடு பெருமளவு குறைந்து விட்டது. தமிழில் மணிப்பிரவாள எழுத்து நடை செல்வாக்கு செலுத்தியபொழுது கிரந்த எழுத்துகள் பரவலாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது. இன்று, மணிப்பிரவாள எழுத்து நடை மறைந்தாலும், "ஜ", "ஷ", "ஸ", "ஹ","க்ஷ" போன்ற கிரந்த எழுத்துகள் ஆங்கிலச் சொற்களையும் அறிவியல் சொற்களையும் வடமொழிச் சொற்களையும் பிறமொழிச் சொற்களையும் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. வார்ப்புரு:தமிழ் கிரந்த எழுத்துகள்

தமிழ் ஒலிப்புமுறை

தமிழில் 12 உயிரெழுத்துகளும், 18 மெய்யெழுத்துகளும் உள்ளன. ஒவ்வொரு உயிரெழுத்தும் 18 மெய்யெழுத்துகளோடும் சேர்வதால் 216 உயிர்மெய்யெழுத்துகள் பிறக்கின்றன. இவற்றோடு ஆய்த எழுத்தும் சேர்த்து தமிழ் எழுத்துகள் மொத்தம் 247 (உயிரெழுத்துகள் – 12, மெய்யெழுத்துகள் – 18, உயிர்மெய்யெழுத்துகள் – 216, ஆய்த எழுத்து – 1) ஆகும்.

உயிர் எழுத்துகள்

உயிரெழுத்துகளில் குறுகிய ஓசையுடைய எழுத்துகளான அ, இ, உ, எ, ஒ ஆகிய எழுத்துகள் குற்றெழுத்துகள் (குறில்) எனவும், நீண்ட ஓசையுடைய எழுத்துகளான ஆ, ஈ, ஊ, ஏ, ஐ, ஓ, ஔ ஆகிய எழுத்துகள் நெட்டெழுத்துகள் (நெடில்) எனவும் வழங்கப்படும்.

குறிலெழுத்துகள் ஒவ்வொன்றையும் ஒரு மாத்திரை நேரத்திலும் நெட்டெழுத்துகள் ஒவ்வொன்றையும் இரண்டு மாத்திரை நேரத்திலும் ஒலிக்க வேண்டும்.

மெய்யெழுத்துகள் 

மெய்யெழுத்துகளில் வன்மையான ஓசையுடைய எழுத்துகள் வல்லினம் என்றும், மென்மையான ஓசையுடைய எழுத்துகள் மெல்லினம் என்றும், இவை இரண்டிற்கும் இடைப்பட்ட ஓசையுடைய எழுத்துகள் இடையினம் என்றும் வழங்கப்படும்.

1. வல்லினம்: க் ச் ட் த் ப் ற்
2. மெல்லினம்: ங் ஞ் ண் ந் ம் ன்
3. இடையினம்: ய் ர் ல் வ் ழ் ள்

மெய்யெழுத்துகள் ஒவ்வொன்றும் அரை மாத்திரை நேரத்தில் ஒலிக்கப்படும்

கீழேயுள்ள அட்டவணையில் தமிழ் மெய்யெழுத்துகள், அனைத்துலக ஒலிப்பெழுத்துகளுடனும், ஒலிப்பு வகைகளுடனும் தரப்பட்டுள்ளன.

ஆய்த எழுத்து

ஆய்த எழுத்து தமிழில் உள்ள ஒரு சிறப்பு எழுத்து ஆகும். ஆய்த எழுத்தைத் தனியே பயன்படுத்துவது அரிது. பழந்தமிழில் பரவலாக ஆய்த எழுத்து பயன்படுத்தப்பட்டாலும், தற்காலத்தில் ஆய்த எழுத்தின் பயன்பாடு அரிதே. சில நேரங்களில் பகரத்துடன் சேர்த்து (ஃப) ஆங்கில எழுத்தான f-ஐக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்படுகின்றது.

ஆய்த எழுத்தை அஃகேனம் என்றும் அழைப்பர். இதற்கு முப்புள்ளி, தனிநிலை, புள்ளி, ஒற்று என்னும் வேறு பெயர்களும் உண்டு, இவ்வெழுத்தானது தனக்கு முன்னர் ஒரு குறிலையும், பின்னர் ஒரு வல்லின உயிர்மெய் எழுத்தையும் பெற்றே வரும்.

1) அஃது - இதில் அ என்பது குறில் எழுத்து. து வல்லின உயிர்மெய்யெழுத்து ஆகும்.

2) இஃது - இதில் இ என்பது குறில் எழுத்து. து வல்லின உயிர்மெய்யெழுத்து ஆகும்.

ஒலிப்பியல்

பெரும்பாலான மொழிகளைப் போலன்றி தமிழில் மூச்சைக்கொண்டு ஒலிக்கும் (aspirated) மெய்யெழுத்துகள் கிடையாது. பேச்சில் வழங்கிவரினும் தமிழ் எழுத்து மிடற்றொலிகளையும் (voiced sounds) பிற ஒலிகளையும் வேறுபடுத்துவதில்லை. மிடற்றொலிகளும் அவற்றின் இனமான பிற ஒலிகளும் தமிழில் வகையொலிகள் (allophones) அல்ல. தமிழர் பொதுவாக இவ்வேறுபாட்டை உணர்ந்திருக்கின்றனர். மேலும், தொல்காப்பியத்தில் ஓர் எழுத்தை எப்பொழுது மிடற்றிலிருந்து ஒலிக்க வேண்டும் என்பது பற்றிய வரைமுறை விளக்கப்பட்டுள்ளது. எடுத்துக்காட்டாக, "க" எனும் மெய்யொலி மிடறு நீங்கிய நிலையில் (voiceless) "k" ஒலியுடன் சொல்லின் முதலில் வரும்பொழுதும் (உ: கல்), பிற இடங்களில் ஒற்றிரட்டித்து (geminate) வரும்பொழுதும் (உ: அக்கா), அமைகிறது. "க" என்பது மிடற்றொலியாக (voiced) "g" ஒலியுடன், தொல்காப்பிய விதிப்படி சொல்லின் முதலில் வராது, சொல்லின் உள்ளே வரும்: (உ: பூங்கா) தன் இன மூக்கொலியை (nasal) அடுத்து வரும்.

சொல்லின் முதலில் சகரம் எவ்வாறு ஒலிக்கப்பட வேண்டும் என்ற நெறியைத் தவிர பிற நெறிமுறைகள் செந்தமிழில் பொதுவாகப் பின்பற்றப்படுகின்றன. கொடுந்தமிழ் அல்லது வழக்குத்தமிழில் ஒவ்வொரு வட்டாரத்திற்கும் ஏற்ப ஒலிப்புமுறை வேறுபடுகிறது. தென்வட்டார வழக்குகளிலும் இலங்கை வழக்குகளிலும் இம்முறை பெரும்பாலும், ஆனால் முழுமையாக அல்லாமல், பின்பற்றப்படுகிறது. வடபகுதி வட்டார வழக்குகளில் ஒலிப்பெயர்வு ஏற்பட்டு ஒலிப்புநெறிகளில் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டுள்ளன. இவைதவிர, சமசுகிருதம் மற்றும் பிற வடமொழிகளிலிருந்து பெறப்பட்ட சொற்கள் தமிழில் பெரிதும் உள்ளபடியே பயன்படுத்தப்படுகின்றன.

தமிழ் எழுத்தில் ஏன் மிடற்றொலி மற்றும் பிறவொலி வேறுபாடுகள் இல்லையென்ற கேள்விக்கு ஒலிப்பியலாளர்கள் நடுவே ஒருமித்த கருத்து இல்லை. ஒரு சாரார் தமிழ் மொழியில் கூட்டுமெய்களும் மிடற்றினின்று ஒலிக்கும் வல்லெழுத்துகளோ அடிப்படையில் இருந்ததில்லையென்றும், சொற்புணர்ச்சி மற்றும் குறுக்கத்தினால் மட்டுமே இவ்வொலிகள் ஏற்படுகின்றன என்று குறிப்பிடுகின்றனர். அதனால், ஐரோப்பிய மொழிக்குடும்பத்தைச் சேர்ந்த மொழிகள் மற்றும் பிற மொழிகளைப் போலன்றி தமிழில் இவ்வொலிகளுக்கெனத் தனியெழுத்துகள் தேவைப்படவில்லை என்று கருதுகின்றனர். இக்கருத்திலிருந்து மாறுபட்டு மிடற்றொலிகள் அவற்றையொத்த பிற ஒலிகளின் வகையொலிகளாகவே தமிழில் இருந்துள்ளன என்றும் அதனாலேயே அவற்றிற்கெனத் தனியாக எழுத்துக்குறிகள் இல்லையெனவும் ஒரு கருத்தைச் சிலர் முன்வைக்கின்றனர். 

குறுக்கம்

குறுக்கம் என்பது சில ஒலிப்பியல் கூறுகள் சில குறிப்பிட்ட ஒலிகளையடுத்து வரும்பொழுது தத்தம் இயல்பான ஒலி அளவுகளிலிருந்து குறைந்து ஒலித்தலைக் குறிக்கும். அவை பின்வருவன.

1. குற்றியலுகரம் – உயிர் உ
2. குற்றியலிகரம் – உயிர் இ
3. ஐகாரக் குறுக்கம் – கூட்டுயிர் (diphthong) ஐ
4. ஔகாரக் குறுக்கம் – கூட்டுயிர் ஔ
5. ஆய்தக் குறுக்கம் – சிறப்பெழுத்து ஃ (ஆய்தம்)
6. மகரக் குறுக்கம் – மெய் ம்

எண்கள்

தற்காலத்தில் தமிழில் பெரும்பாலும் அனைத்துலக எண் குறியீடுகளே பயன்பாட்டில் உள்ளனவாயினும் சில பத்தாண்டுகளுக்கு முன்வரை தனியான எண் குறியீடுகள் பயன்பட்டுவந்தன. ஒன்று தொடக்கம் ஒன்பது வரையான எண்களுக்கு மட்டுமன்றி, பத்து, நூறு, ஆயிரம் ஆகியவற்றுக்கும் தனிக் குறியீடுகள் இருந்தன. தமிழில் '0' என்று எண் வடிவம் இல்லை.

0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 100 1000

௦ ௧ ௨ ௩ ௪ ௫ ௬ ௭ ௮ ௯ ௰ ௱ ௲

இலக்கணம்

தமிழ் இலக்கணம் என்பது தமிழ் மொழியின் இலக்கணத்தைப் பற்றிய அறிவு ஆகும். தமிழ் இலக்கணம் மிகவும் பழமையானது, மேலும் இது பல நூற்றாண்டுகளாக வளர்ந்து வருகிறது. தமிழ் இலக்கணம் தமிழ் மொழியின் ஒலியியல், சொற்களஞ்சியம், இலக்கணம் மற்றும் பயன்பாடு ஆகியவற்றைப் பற்றிய அறிவை உள்ளடக்கியது. தமிழ் இலக்கணம் தமிழ் மொழியைக் கற்றுக்கொள்வதற்கும் பயன்படுத்துவதற்கும் மிகவும் முக்கியமானது.

தமிழ் இலக்கணம் பல பகுதிகளைக் கொண்டது. அவை:

1. ஒலியியல்: தமிழ் மொழியின் ஒலிகளைப் பற்றிய அறிவு.
2. சொற்களஞ்சியம்: தமிழ் மொழியின் சொற்களைப் பற்றிய அறிவு.
3. இலக்கணம்: தமிழ் மொழியின் சொற்களை எவ்வாறு இணைத்து வாக்கியங்களை உருவாக்குவது என்பதைப் பற்றிய அறிவு.
4. பயன்பாடு: தமிழ் மொழியை எவ்வாறு சரியாகப் பயன்படுத்துவது என்பதைப் பற்றிய அறிவு.

தமிழ் இலக்கணத்தைப் பற்றிய அறிவைப் பெற பல வழிமுறைகள் உள்ளன. அவை:

• தமிழ் இலக்கணப் புத்தகங்களைப் படித்தல்.
• தமிழ் இலக்கண வகுப்புகளை எடுத்தல்.
• தமிழ் மொழி பேசுபவர்களுடன் பேசுதல்.
• தமிழ் இலக்கியங்களைப் படித்தல்.

தமிழ் இலக்கணத்தைப் பற்றிய அறிவைப் பெற்றால், தமிழ் மொழியைக் கற்றுக்கொள்வதும் பயன்படுத்துவது எளிதாகிறது.